Żeby nasza skóra nabrała brązowego odcienia konieczna jest melanina, która powstaje pod wpływem słońca

By ten proces był możliwie najmniejsza szkodliwy, konieczne jest stosowanie kremów z filtrem ściśle trzymając się zaleceń, mówiących między innymi o aplikowaniu ich jeszcze przed wyjściem na słońce i nakładaniu kilkakrotnie w trakcie opalania. Wiele osób wspomnianych wytycznych nie zna lub w ogóle ich nie stosuje, narażając się na wystąpienie czerniaka.  W związku z licznymi zagrożeniami, jakie niesie za sobą nadmierna ekspozycja na słońce, naukowcy pracują nad metodami opalania, które nie wymagają kontaktu ze szkodliwym promieniowaniem. Badacze z Massachusets General Hospital, poszukując substancji wspomagającej profilaktykę raka skóry, wynaleźli związek o potencjalnie przełomowym charakterze dla lubiących słoneczne kąpiele.

Inhibitor SIK pobudza skórę do wytwarzania melaniny bez konieczności wystawiania jej na szkodliwe promieniowanie UV

Mówiąc prościej zapewnia naturalną opaleniznę bez opalania. Pierwsze próby prowadzone na myszach i próbkach skóry pokazały, że jest on skuteczny nawet w przypadku bardzo jasnej karnacji, podatnej na oparzenia i znamiona. Podejrzewa się również, że inhibitor SIK może spowalniać procesy starzenia się skóry, jednak taka teza potrzebuje dodatkowego potwierdzenia.

Największym zainteresowaniem wśród badaczy i lekarzy cieszy się sylimaryna

Jest to rzadko spotykany kompleks flawonolignanów oraz flawonoid ów. Dowiedziono, iż sylimaryna wykazuje silne działanie przeciwzapalne, rozkurczowe i żółciotwórcze. Sylimaryna to również jedna z najlepszych naturalnych substancji o działaniu odtruwającym. Ma też niezwykle dobroczynny wpływ na komórki wątroby. Przede wszystkim zwiększa ich zdolności regeneracyjne, a także uszczelnia ich błony, utrudniając wnikanie do środka różnego rodzaju trucizn. Niektórzy badacze twierdzą również, że sylimaryna spowalnia replikację jednego ze szczepów wirusa HCV, który z kolei odpowiada za rozwój wirusowego zapalenia wątroby typu C. Najpopularniejsze dostępne formy ostropestu to zmielone ziarna, tabletki, a także olej z nasion ostropestu. Jak widać, spożywać go więc można na bardzo wiele sposobów, w zależności od naszych preferencji. Zmielonymi owocami ostropestu możemy posypywać owsianki, zupy, sałatki, warzywa, kanapki.

Możemy dodawać go do wypieków

Nie ma on żadnego charakterystycznego smaku, tak więc i na finalny smak dania nie powinien w żaden sposób wpłynąć. Ostropest można również przyjmować w formie naparu. 1-2 łyżeczki należy zalać niewielką ilością gorącej wody i parzyć pod przykryciem przez mniej więcej 20 minut.  Ostropest uważany jest za roślinę bardzo bezpieczną, żadne badania nie potwierdziły dotąd jego toksycznego oddziaływania na ludzki organizm. Niezależnie od tego jest to jednak roślina i, jak z każdym produktem pochodzenia naturalnego, również w tym przypadku warto zachować ostrożność i rozsądek. Najlepiej pić porcję naparu dziennie. Jedną czubatą łyżeczkę zmielonych owoców ostropestu (ok. 5 g) wystarczy zalać 1 szklanką gorącej, ale nie wrzącej wody. Jeśli natomiast chodzi o ostropest w formie tabletek, koniecznie należy przestrzegać dawki sugerowanej przez producenta na opakowaniu. Nadmierne spożycie ostropestu może wywołać efekt przeczyszczający.  Pamiętajmy też, że ostropest potrafi obniżyć poziom cukru we krwi. Ostrożnie dawkować go więc powinny osoby chorujące np. na cukrzycę czy hipoglikemię. Również osoby borykające się z niedrożnością dróg żółciowych nie powinny sięgać po ostropest – w końcu roślina ta może powodować zwiększone wydzielanie żółci. Warto też skonsultować z lekarzem ewentualne dawkowanie ostropestu, jeśli przyjmujemy leki antykoncepcyjne, przeciwlękowe, przeciwzakrzepowe czy obniżające poziom cholesterolu. Ostropest może w tych przypadkach osłabiać ich działanie.

Tę charakterystyczną kolczastą roślinę bardzo dobrze znamy z pól i ogródków

Najczęściej omijamy ją szerokim łukiem i traktujemy jak niepotrzebny chwast, a tymczasem ostropest plamisty to prawdziwy fenomen i cud natury. Szczególnie w leczeniu schorzeń wątroby – w tej dziedzinie nie ma sobie równych.  Ostropest plamisty pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. początku ostropest uznawany był przede wszystkim jednak za najlepszy środek ochraniający wątrobę. I z tej właściwości słynie do dziś. Nie są to tylko założenia medycyny naturalnej czy ludowa mądrość.

Zbawienne właściwości ostropestu dla wątroby mają bardzo solidne podstawy naukowe

To jedno z najlepiej przebadanych współcześnie ziół. I przy okazji jedno z najpotężniejszych, najbardziej dobroczynnych dla organizmu. W Niemczech na przykład ostropest plamisty został oficjalnie wpisany na listę leków pomocniczych w leczeniu marskości wątroby i jej stanów zapalnych.  Ostropest to nie tylko niezwykłe właściwości regenerujące wątrobę. Spektrum jego działania jest bardzo szerokie. Wykazuje działanie przeciwnowotworowe oraz detoksykujące, reguluje poziom cholesterolu, utrzymuje prawidłowe stężenie glukozy we krwi, dba o układ krwionośny, pomaga w leczeniu cukrzycy typu II, jest też świetnym remedium na problemy ze skórą, np. z łuszczycą . Obniża również  poziom trójglicerydów we krwi. Przetwory z owoców ostropestu wykazują właściwości wspomagające trawienie oraz poprawiające łaknienie.   Na początek przyjrzymy się na chwilę wątrobie. Spełnia mnóstwo funkcji dla organizmu, ale nas interesuje przede wszystkim jedna jej umiejętność. Filtruje ona krew, dzięki czemu neutralizuje szkodliwe dla całego organizmu substancje: leki, metale ciężkie, alkohol i inne używki. Cecha ta sprawia, że organ ten stale narażony jest na przeróżne uszkodzenia. Współczesny styl życia i nasza dieta nie ułatwiają wątrobie życia. Dlatego tak istotna jest troska o wątrobę i wzmocnienie jej filtrujących właściwości. Lecznicze właściwości ostropest zawdzięcza swoim owocom – niepozornym, niewielkim, szarobrązowym niełupkom. To właśnie one zawierają drogocenne dla zdrowia sylimarynę, fitosterole, flawonoidy, garbniki, kwasy organiczne, witaminy C i K, kwas linolowy i sole mineralne.

Probiotyki dla dzieci są niezbędne do prawidłowej pracy układu pokarmowego i odpornościowego

O tym, że bakterie w układzie pokarmowym człowieka pełnią wiele ważnych funkcji, wiedzą wszyscy. Niestety, na skutek nieprawidłowej diety lub antybiotykoterapii flora bakteryjna ulega zniszczeniu i trzeba ją odnawiać. Szczególnie istotne jest to właśnie w przypadku dzieci. Ilość produktów z probiotykami dla dzieci jest ogromna. Czym się kierować przy wyborze najlepszego probiotyku dla swojego dziecka? Jednym z najważniejszych kryteriów wyboru jest rodzaj szczepów oraz ilość bakterii z poszczególnego szczepu. Dokonano przeglądów i metaanaliz obejmujących bardzo wiele szczepów probiotycznych. Według wytycznych World Gastroenterology Organisation z 2017 roku do szczepów wykazujących działanie probiotyczne, czyli tzw. dobrych bakterii, należą przede wszystkim te produkujące kwas mlekowy z rodzajów Lactobacillus (np. L. acidophilus, L. casei, L. reuteri, L. rhamnosus) i Bifidobacterium (np. B. animalis). Inne drobnoustroje tradycyjnie zaliczane do probiotyków to drożdżaki Saccharomyces boulardii. Same nazwy szczepów to nie wszystko.

Ważne jest również ich pochodzenie, o czym informuje nas nomenklatura szczepów probiotycznych

Powinny być one opisane według następującego wzorca: rodzaj (Lactobacillus), gatunek (rhamnosus) oraz oznaczenie literowo-cyfrowe (R0011). Szukając odpowiedniego probiotyku dla dziecka, nie wystarczy więc zwracać uwagę na nazwę gatunkową, ale również na nazwę szczepu, np. R0011, gdyż tylko określony szczep danego gatunku wykazuje pozytywny wpływ na odbudowę flory bakteryjnej. W celu uzyskania efektu probiotycznego niezbędne jest zastosowanie minimalnej liczby jednostek tworzących kolonie (colony forming units, CFU) na dawkę.

Badanie nie wymaga od pacjenta specjalnego przygotowania

Zazwyczaj biopsja wykonywana jest w warunkach ambulatoryjnych, przede wszystkim chodzi tu o biopsję aspiracyjną cienkoigłową i biopsje aspiracyjną cienkoigłową pod kontrolą usg oraz biopsje gruboigłową. W przypadku innych biopsji często zachodzi potrzeba hospitalizacji, pacjent bowiem zazwyczaj wymaga zastosowania znieczulenia- przede wszystkim chodzi tu o trepanobiopsje. Jeśli chodzi o biopsje wycinkową i wycinającą, to wszystko uzależnione jest od rodzaju ocenianej zmiany, jej wielkości i lokalizacji- łatwo dostępne mniejsze zmiany, np. skórne, mogą być czasami po podaniu miejscowego znieczulenia usunięte w warunkach ambulatoryjnych, inne mogą natomiast wymagać jednodniowej (lub ewentualnie dłuższej) hospitalizacji.

W czasie wykonywania tego rodzaju biopsji pacjent leży na leżance

Lekarz przed wykonaniem biopsji musi najpierw dokładnie odkazić skórę w miejscu, w którym wykonywana będzie biopsja. W przypadku biopsji wykonywanej pod kontrola usg, w następnej kolejności, lekarz przykłada sondę usg do skóry i odnajduje podejrzaną zmianę- dzięki kontroli usg można bardzo precyzyjnie określić miejsce, z którego będzie pobierany do dalszych badań materiał diagnostyczny. Po odnalezieniu nakłuwanego miejsca, lekarz wprowadza w nie strzykawkę z igłą (cienką lub grubą) i porusza igłą do przodu i do tyłu aspirując w ten sposób do strzykawki materiał komórkowy, który będzie poddawany ocenie cytologicznej lub histopatologicznej. Po pobraniu wystarczającej ilości materiału, lekarz usuwa igłę i przykłada do miejsca wkłucia jałowy gazik, który pacjent musi przytrzymać i uciskać jeszcze przez kilka minut. Całe badanie trwa krótko- od kilku do kilkunastu minut. Dłużej natomiast trwa ocena histopatologiczna pobranego w czasie badania materiału komórkowego – zwykle jest to kilka dni.  Zazwyczaj badanie jest bardzo bezpieczne i rzadko po jego wykonaniu zdarzają się powikłania. Jeśli już do nich dojdzie, to zazwyczaj jest to po prostu powstawanie krwiaka w miejscu wkłucia igły. Przed wykonaniem badania pacjent powinien jednak zgłosić lekarzowi wykonującemu biopsje, jeśli występują u niego zaburzenia krzepnięcia, wszelkiego rodzaju uczulenia oraz wszystkie przyjmowane przez siebie leki. Biopsja wykonywana jest zawsze w sytuacji, kiedy na podstawie objawów klinicznych i innych badań dodatkowych lekarz nie jest do końca pewny diagnozy lub też w sytuacji, kiedy właściwie diagnoza jest już postawiona. Jednak, aby móc zacząć właściwe leczenie, lekarz potrzebuje potwierdzenia postawionego rozpoznania- takim potwierdzeniem jest badanie histopatologiczne pobranego w czasie biopsji materiału. Biopsja wykonywana jest zatem najczęściej w sytuacji, kiedy lekarz podejrzewa u pacjenta nowotwór. Zwykle wykonywana jest biopsja piersi, tarczycy, wątroby, węzłów chłonnych oraz zmian podskórnych o charakterze guza. W przypadku podejrzanych zmian zlokalizowanych na powierzchni skóry wykonuje się zwykle biopsje wycinającą.

Biopsja ta polega na pobraniu fragmentu tkanki lub narządu za pomocą specjalnej grubej igły biotycznej (w przebiegu biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej pobierany był tylko materiał komórkowy z podejrzanej zmiany, zaś tutaj pobierany jest cały fragment tkanki lub narządu w postaci cylindrycznego wycinka). Następnie pobrany materiał jest poddawany badaniu histopatologicznemu (w przypadku biopsji cienkoigłowej było to badanie cytologiczne).  Kolejnym rodzajem biopsji jest biopsja wycinająca, która polega po prostu na usunięciu całej podejrzanej zmiany wraz z marginesem zdrowych tkanek.

Cała zmiana jest następnie poddawana ocenie histopatologicznej, na podstawie której można ostatecznie postawić diagnozę

Można też wyróżnić biopsje wycinkową, w przebiegu której chirurgicznie usuwa się fragment podejrzanej zmiany i następnie oddaje się go do badania histopatologicznego. W przypadku kości wykonywana jest również trepanobiopsja, czyli biopsja, w przebiegu której do pobrania wycinka z kości używa się specjalnego wiertła, czyli trepanu.  Do diagnostyki zmian w piersiach wykorzystuje się też obecnie jedną z najnowocześniejszych metod, jaką jest biopsja mammotomiczna. Do jej wykonania niezbędny jest mammotom, czyli urządzenie wytwarzające próżnię oraz posiadające igłę z systemem rotacyjnym. Do wykonania biopsji mammotomicznej wystarcza pojedyncze wkłucie, bowiem dzięki rotacji igły wokół własnej osi można pobrać odpowiednią ilość tkanki w postaci wielu wycinków z dowolnego miejsca wokół igły biopsyjnej.

Ten rodzaju biopsji wykonuje się pod kontrolą usg oraz przy pomocy mammografii cyfrowej w postaci tzw. stołu stereotaktycznego

Jeżeli szukasz informacji na temat podobnego rozwiązania to zdecydowanie powinieneś przejrzeć dostępne w Internecie możliwości, a dzięki nim dowiecie się, co dla was będzie najlepsze. Wykorzystanie możliwości internetowych pozwala znacząco oszczędzić czas. Zdecydowanie warto korzystać z podobnych wariantów, które zdobywają coraz to większe zainteresowanie.

Materiał do badania histopatologicznego często jest pobierany na drodze biopsji

Biopsja jest rodzajem specjalnego zabiegu diagnostycznego, w przebiegu którego w sposób inwazyjny pobierany jest do badania materiał biologiczny z tkanek podejrzanych o obecność w nich zmian chorobowych. Pobrany materiał biologiczny jest następnie przekazywany do badania histopatologicznego, w przebiegu którego specjalista pod mikroskopem ocenia pobrany fragment tkanki. Na tej podstawie można stwierdzić czy rzeczywiście w „podejrzanej” tkance obecne są zmiany chorobowe (i jakie te zmiany są) czy też w pobranym materiale nie ma żadnych niepokojących zmian. Biopsja wykonywana jest w sytuacji, kiedy na podstawie badania klinicznego oraz innych badan diagnostycznych (miedzy innymi usg) lekarz nie jest w stu procentach pewny swojej diagnozy. Ponadto biopsja wykonywana jest również w sytuacji, kiedy lekarz w zasadzie wie, jakie jest rozpoznanie, ale potrzebuje „namacalnego” potwierdzenia, aby móc włączyć właściwe leczenie- dotyczy to zwłaszcza podejrzenia procesu nowotworowego.

Bardzo często wykonywana jest biopsja aspiracyjna cienkoigłowa (BAC) oraz biopsja aspiracyjna cienkoigłowa celowana (BACC)

Ten drugi rodzaj biopsji jest wykonywany pod kontrolą obrazu USG, zatem lekarz wykonujący biopsje może zdecydowanie bardziej dokładnie określić miejsce, z którego pobierany jest do badania materiał biologiczny. W ich przebiegu lekarz poprzez nakłucie badanego narządu strzykawką z cienką igłą (bez kontroli USG- biopsja BAC oraz pod kontrolą USG – biopsja BACC) aspiruje (pobiera) materiał komórkowy (cytologiczny) z miejsca podejrzanego o obecność procesu chorobowego. Następnie pobrany materiał jest rozmazywany na specjalnym mikroskopowym szkiełku, barwiony i tak przygotowany jest oddawany do mikroskopowej oceny specjalisty (jest to ocena cytologiczna), który z tak przygotowanego preparatu jest w stanie „wyczytać” diagnozę.  Innym rodzajem biopsji jest biopsja gruboigłowa. . Jeżeli szukasz informacji na temat podobnego rozwiązania to zdecydowanie powinieneś przejrzeć dostępne w Internecie możliwości, a dzięki nim dowiecie się, co dla was będzie najlepsze. Wykorzystanie możliwości internetowych pozwala znacząco oszczędzić czas. Zdecydowanie warto korzystać z podobnych wariantów, które zdobywają coraz to większe zainteresowanie.

Badanie histopatologiczne to badanie polegające na ocenie pod mikroskopem materiału pobranego od pacjenta celem oceny charakteru procesu chorobowego

Materiał do badania histopatologicznego jest pobierany zazwyczaj w czasie operacji pacjenta (mówi się wtedy o tzw. pobraniu materiału śródoperacyjnym) lub też na drodze biopsji. Zdarza się, że materiał do badania histopatologicznego bywa pobierany już po śmierci pacjenta, celem ustalenia przyczyny zgonu.  Materiał, który został pobrany od pacjenta do badania histopatologicznego, jest umieszczany w utrwalaczu, którym najczęściej bywa formalina. Następnie materiał ten poddawany jest obróbce histopatologicznej, która polega na umieszczeniu małego fragmentu tkanki w stężonym roztworze etanolu lub też innym płynie, który taką próbkę odwodni. Ostatecznie w ten sposób przygotowany materiał tkankowy jest umieszczany w płynnej parafianie po to, aby otrzymać parafinowy bloczek, który łatwo będzie pociąć mikrotomem (jest to przyrząd służący do cięcia preparatów biologicznych na bardzo cienkie skrawki, które następnie będą mogły być oglądane pod mikroskopem) w bardzo cienkie, kilkumilimetrowe fragmenty. Takie maleńkie fragmenty są umieszczane następnie na szkiełkach mikroskopowych i poddawane są właściwym procesom barwienia, dzięki którym w pobranym materiale będzie można uwidocznić wszystkie struktury komórkowe.

Oceną preparatu histopatologicznego zajmuje się zazwyczaj lekarz specjalista patomorfologii lub też histopatolog

Wynik badania histopatologicznego uzyskuje się po dokładnej, szczegółowej i wnikliwej analizie ocenianego pod mikroskopem preparatu. Badanie histopstologiczne daje pewne wyniki przede wszystkim jeśli chodzi o rozpoznanie histopatologiczne nowotworu, z odróżnieniem nowotworów łagodnych od złośliwych. Ponadto, badanie histopatologiczne umożliwia też rozpoznanie różnego rodzaju chorób zapalnych i zwyrodnieniowych. Dodatkowo, rozpoznanie histopatologiczne jest też niezbędne do oceny monitorowania postępu leczenia. Wynik badania histopatologicznego dostarcza też często niezbędnych informacji już po śmierci pacjenta, kiedy zostanie pobrany ze zwłok materiał do badania.

Lokaty bankowe to aktualnie jeden z najlepszych i najbezpieczniejszych sposobów oszczędzania pieniędzy. Lokaty bankowe nie tylko gwarantują nam zysk, ale też pozwalają na dowolne określenie zakresu oszczędzanych środków. Aby jednak zmaksymalizować ilość odsetek, warto wybrać jak najbardziej korzystną lokatę.

Continue reading →